شادگان در آستانه روشن‌شدن کوره‌های فولاد؛ نخل در موسم باروری، زمین در تب سازندگی/ پیوند نخل و فولاد؛ روایت صبر و شیرینی در خوزستان

به گزارش پترومتالز، در سرزمینی که خورشید هر روز آتش می‌بارد و شرجی نفس‌ها را سنگین می‌کند، هنوز ریشه‌هایی هستند که از دل خاک داغ می‌رویند و به آسمان قد می‌کشند. خوزستان، دیار نخل‌های مقاوم و مردان فولادین، بار دیگر ایستادگی‌اش را فریاد زده است؛ این بار نه در میدان نبرد، بلکه در میدان صنعت و سازندگی؛ جایی که نخل و فولاد در یک فصل به بار نشسته‌اند.

فولادسازی شادگان در شرف راه‌اندازی است؛ در همان روزهایی که نخلستان‌های خوزستان به بار نشسته‌اند و عطر رطب در گرمای سوزان تابستان پیچیده است. آری نخل، درخت صبوری‌هاست؛ ریشه در خاک دارد و سر به آسمان. در گرمای شصت درجه و شرجی نود درصدی، بی‌هیچ شکوهی می‌ایستد تا در فصل برداشت، میوه‌ای دهد شیرین‌تر از عسل. هر خوشه‌اش یادگار رنج نخل‌دارانی است که چهار فصل سال، مادرانه به پای نخل ایستادند؛ دست‌هایی پینه‌بسته که نشان عشق و استقامت است.

اما این بار، در کنار نخل‌ها، کوره‌های فولاد نیز روشن شده‌اند. فولادسازی شادگان، نماد دیگر صبر و غیرت مردم خوزستان است؛ جایی که جوانان غیور، مهندسان و کارگران بومی، بی‌هیچ کارشناس خارجی، بیابان را به کارخانه بدل کردند. مردمان نجیب شادگان، در کنار متخصصان، شانه‌به‌شانه ایستادند؛ صبورانه و بی‌ادعا، روز و شب را در کارگاه‌ها و کوره‌ها گذراندند، تا رویای دیرینه‌ی فولاد در جنوب خوزستان به بار بنشیند.

و چه زیبا بود آن لحظه که نخستین صدای ذوب برخاست؛ نوایی که با یزله‌ها و رجزخوانی‌های مردان و زنان خوزستان درهم آمیخت. یزله، این سنت ریشه‌دار عربی، از دل تاریخ برخاسته و از شادی، افتخار و همدلی می‌گوید. این بار، رجزها نه از میدان جنگ، که از میدان صنعت برخاست؛ از دل کوره‌هایی که حرارت‌شان به ۱۶۰۰ درجه می‌رسد و از قلب مردمانی که دمای غیرت‌شان فراتر از هر دما و فشار است.

خوزستان، سرزمین نخل و نفت و فولاد، بار دیگر نشان داد که می‌توان از دل سختی، شیرینی آفرید. از گرمای سوزان و شرجی طاقت‌فرسا، خرما می‌روید و از دل آتش و سنگ، فولاد. هر دو ثمره‌ی صبرند؛ هر دو هدیه‌ی کار و ایمان. نخل و فولاد، دو چهره از یک حقیقت‌اند: پتک خوردن برای صیقل یافتن، سوختن برای ساختن.

صبر، شیرینی به‌دنبال دارد و ثمره‌ی صبر، شهدی ماندگار است. هیچ‌چیز و هیچ‌کس جلودار اراده فولادین مردمان ایران‌زمین نیست. خوزستان، با همه‌ی زخم‌هایش، همچنان زنده است؛ با دستان کارگر، با ریشه‌های نخل، با شعله فولاد. اینجا، زمین هرچقدر هم داغ شود، باز زایش زندگی از آن برمی‌خیزد؛ از دل خاک تا دل آتش.

آری نخل و فولاد، روایت خوزستان‌اند؛ استقامت در رنج، امید در سختی و شیرینی در پایان صبر.